kreuleschrijft

Op het raam bij de voordeur van de kantine van VV Hoograven hangt een briefje: 'In verband met voetbaltraining van de meisjes op vrijdagmiddag  tot half acht graag geen jongens en mannen op de club'. Een belangrijke boodschap, blijkt tijdens een gesprek met de voorhoede  van MC 1, het meisjesteam van VV Hoograven: Nesrine (16 jaar, midvoor), Salma (14 jaar, linkerspits) en Yousra (16 jaar, rechtsvoor, aanvoerster). Ze vinden het simpelweg niet  prettig wanneer er mannen of jongens  'waar ze niks mee hebben' langs de kant van het veld staan.

De  meiden willen zich veilig voelen, wanneer ze aan het ballen zijn. En veilig betekent in dit geval apart van  jongens, zegt VV Hoograven-voorzitter Paul Verweel. ,,Jongens en mannen  worden gezien als een mogelijke  bedreiging voor de eer,'' aldus Verweel. Iedereen bij VV Hoograven  heeft begrip voor deze regel. Steeds meer Utrechtse sportverenigingen  proberen allochtonen (kinderen en volwassenen) aan zich  te binden: ze zien het als een maatschappelijke taak om ook die groep  aan het sporten te krijgen. Goede  voorbeelden zijn atletiekvereniging Phoenix, Mixed Hockeyclub Fletiomare en omnivereniging Zwaluwen Utrecht 1911. Cor Jansen, voorzitter van Zwaluwen Utrecht 1911: ,,Allochtone en autochtone kinderen hebben bij ons, door samen te sporten, een natuurlijke, ongecompliceerde ontmoetingsplaats. Zo krijgen ze meer binding en betrokkenheid met elkaar.''

Ooit speelden twee witte, Nederlandse meiden in MC1 van VV Hoograven. Ze zijn gestopt. Niet omdat de twee er niks aan vonden, maar ze wilden bij nader inzien toch liever dansen. Prima, zegt linkerspits Salma, die er elke week wel een paar in prikt. ,,Alle meisjes blijven welkom hoor, wat dacht je? Als ze maar van voetballen houden.’’ MC1 van VV Hoograven is een bijzonder team: het team bestaat louter uit meisjes van allochtone komaf, tussen de 12 en 16 jaar. Voornamelijk Nederlandse meisjes met Marokkaanse wortels, maar ook een Nederlands meisje van Turkse komaf en een half Nederlands, half Surinaams meisje. MC1 deed het goed in de competitie, afgelopen jaar. Het team eindigde op de zesde plek. Een vertekend beeld, want de geplande inhaalwedstrijden - een stuk of zes - gaan, om logistieke redenen, niet meer door. Salma: ,,Als we die  wedstrijden wél zouden spelen, waren we zeker tweede geworden.’’ 

Het is dinsdagmiddag, even voor vijf uur. Langzaam druppelen de meiden van MC 1 de gloednieuwe kantine van VV Hoograven, aan de Verlengde Hoogravenseweg, pal tegen de A12, binnen. Eigenlijk een trainingsdag, maar er wordt niet getraind: de competitie is afgelopen,
de toernooien zijn gespeeld. Toch komen de meiden bij elkaar. Om te kletsen, om mee te helpen uitnodigingen voor een feest in enveloppen te stoppen. Als er tijd over is, spelen ze misschien alsnog een partijtje tegen elkaar. Toch voelen de meisjes van MC 1 zich geregeld bekeken, wanneer ze bijvoorbeeld een uitwedstrijd spelen bij een witte vereniging. En dat begint soms al vanaf het moment dat ze de auto uitstappen en de kantine van hun tegenstander betreden. Soms krijgen ze opmerkingen over hoofddoekjes. Aanvoerster Yousra: ,,Een paar meisjes uit mijn team dragen hoofddoekjes, blijkbaar vinden sommigen dat interessant. Maar af en toe reageren mensen echt vervelend, makenze rotopmerkingen die te maken hebben met onze afkomst. Wij proberen het hoofd koel te houden, maar soms kan ik mijn mond niet houden.’’ 

Ooit is MC 1 tijdens een uitwedstrijd van het veld gelopen. Te veel mannen langs de zijlijn, te veel provocerende opmerkingen. Yousra: ,,Op andere velden werd volop gevoetbald, maar iedereen keek naar onze wedstrijd. We werden weggekeken en nagewezen. Door volwassen kerels! De sfeer werd zo dreigend, dat we besloten te stoppen.’’ VV Hoograven heeft een klacht ingediend bij de tuchtcommissie van de KNVB. Nesrine, Salma en Yousra hebben door dit soort incidenten van zich leren afbijten. Ze zijn lid geworden om hun hobby te kunnen uitoefenen. Of dat thuis zonder slag of stoot ging? Ja, roepen ze in koor. Hun ouders zien hoe belangrijk sporten voor ze is.VVHoogravenverzorgt regelmatig informatieavonden voor zowel moeders als vaders. Toch kennen ze genoeg leeftijdgenoten waar het thuisfront minder soepel is. Nesrine: ,,Maar dat kan ook zijn, omdat ouders het te duur vinden om hun kind te laten sporten, of omdat ze zaterdagochtend naar de moskee moeten. Dat is een keuze. Ik kan en mag gelukkig doen wat ik leuk vind: sporten.''

(AD Utrechts Nieuwsblad, 2009)