Ze houden van lopen én van elkaar: Rik Wolswinkel (35) uit Woudenberg en Ilonka van den Hengel (25) uit Nijkerk. Beide atleten maken onderdeel uit van het Utrechtse Hellas Distance Running Team (HDRT). Regionale toppers, landelijke subtoppers. Wolswinkel en Van den Hengel vormen vermoedelijk het snelste duurloopsetje van Nederland: zijn pr op de marathon is 2.38.48, haar pr is 2.58.55. Ze schreven in 2011 allebei de Kustmarathon in Zeeland op hun naam, een unicum. Hun doel: bij elkaar blijven, samen nog meer wedstrijden winnen en plezier houden in het lopen. Momenteel bereiden ze zich voor op de Midwinter Marathon Apeldoorn, op 3 februari. En ze gaan eind maart samenwonen. Eindelijk.

Passie voor elkaar
Rik: ,,Aan die allereerste kennismaking bewaar ik geen goede herinneringen, omdat ze me bijna omver fietste. Het was tijdens een wedstrijd in Zeewolde, in september 2008. Het werd net geen scheldpartij…’’
Ilonka, lachend: ,,Ik zou ook meedoen, maar was niet fit genoeg. Dus stelde iemand van de organisatie voor dat ik, al fietsend, vlak voor de  snelste vrouw zou blijven. Rik liep mee in dat kopgroepje. Het was echter een heen-en-weer parcours: iedereen moest op een gegeven moment keren bij een pylon. Dat keren gaat lopend sneller dan fietsend, heb ik toen ontdekt.’’
Rik: ,,Inderdaad. Hoe het precies gebeurde, weet ik niet meer. Ik weet alleen dat ze zat te hannesen op die fiets, waardoor ik moest uitwijken. Wat ik heb geroepen? Geen idee. Ik was in elk geval geïrriteerd en dacht niet: ‘Goh, wat een leuk meisje’. Na afloop heeft ze sorry gezegd.’’
Ilonka: ,,In maart 2009 zagen we elkaar weer, tijdens een wedstrijd in Nijkerk. Rik liep vijf kilometer, ik tien. De start was op hetzelfde tijdstip. De eerste kilometers liep ik achter hem aan. Of we toen gepraat hebben? Niet veel.’’
Rik: ,,In mei van dat jaar zag ik haar op de baan in Nijmegen. Stomtoevallig. Ik had drie dagen eerder een marathon in Duitsland gelopen en had er nieuwe spikes gekocht. Die spikes wilde ik uitproberen, dus heb ik op internet gezocht naar een geschikte baanwedstrijd: in Nijmegen. Ilonka was er ook. Ik zou hazen voor haar teamgenootje, maar met een marathon in de benen ging het voor geen meter. Ilonka en ik gingen samen uitlopen, daarna dronken we koffie. En een biertje. Toen kreeg ik voor het eerst kriebels. Niet lang daarna deden we allebei mee aan een wedstrijd in Voorthuizen. Dat was niet toevallig: ik had via via gehoord dat zij daar zou lopen. Daar moest ik dus ook naar toe. Ilonka won de vijf, ik de tien. Na afloop wilde ik toeslaan, met het risico een blauwtje te lopen. Ik ben op haar afgestapt en vroeg of ze samen met mij de overwinning wilde vieren.’’
Ilonka: ,,We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Op een zaterdag zijn we ergens een hapje wezen eten. Sindsdien is het eigenlijk aan.’’

Hardlopen: het begin
Ilonka: ,,Als kind zat ik op korfbal. In de zomer werd er niet getraind, dus zocht ik naar een alternatief. Toen ben ik gaan hardlopen. Ik was tien. Meestal liep ik rondjes van zeven kilometer. Op mijn twaalfde deed ik, op uitnodiging van een buurman, mee aan een wedstrijd op de Ginkelse Heide. Wat denk je? Ik won! Ik, een twaalfjarig meisje, tussen al die volwassen kerels. Ik ben lid geworden van AV Nijkerk en liep al snel clubrecords op de vijf, tien en vijftien kilometer. Ik wilde maar een ding: een wereldtopper worden. Om beter te worden, ben ik op mijn veertiende naar Athlos Harderwijk overgestapt. Daar heb ik tot mijn negentiende gezeten. Daarna heb ik getraind in Papendal, ook ben ik nog lid geweest van AV  Triathlon in Amersfoort. Sinds mei 2011 train ik bij Hellas. Maar een wereldtopper zal ik nooit meer worden, toch Rik?’’
Rik, lachend: ,,Dat denk ik ook niet, nee. Ik ben pas veel later met hardlopen begonnen. Op zich was ik altijd wel een sportief jochie. Ik voetbalde in de zaal. Geen competitie, maar met een vriendenclubje. Huurden we een zaaltje af: eerst ballen, daarna een biertje. Ook stapte ik regelmatig op de racefiets. Tussen mijn 21ste en 28ste heb ik überhaupt niet aan sport gedaan. Wat was mijn conditie slecht! Daar kwam ik achter toen ik, samen met een buurman, naar mijn werk in Bunnik fietste. Ik was bekaf. Er moest iets gebeuren. Mijn baas vroeg of ik tweede paasdag in 2006 wilde meedoen aan de bedrijvenloop van de Utrecht Marathon. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb er niet voor getraind. Oké dan, hooguit een minuut of vijf in het weiland van mijn vader rennen . Ik liep die tien kilometer in 53 minuten. Ik droeg een spijkerbroek, echt waar! En ik liep op oude gympies. Het mooiste was: ik liep mijn baas er uit. Ik kreeg ineens lol in het lopen. Daarna ging het snel. In augustus van datzelfde jaar deed ik 43 à 44 minuten over tien kilometer. Ik heb me aangesloten bij de loopgroep van Aart Stigter. In mijn eerste jaar liep ik ook al een marathon. Ik deed er vier uur en 23 minuten over. Ik ben in januari 2011 lid geworden van HDRT.’’

Passie voor lopen
Rik: ,,Lopen is lekker, lopen is leuk. Ook bij mij komt regelmatig dat ene stofje vrij dat men runner’s high noemt. Lopen geeft voldoening, bovendien vind ik het fijn om te merken dat ik nog steeds progressie boek. Ik train zes keer in de week, waarvan twee keer bij Hellas. Ja, dat doe ik naast mijn baan: ik werk veertig uur per week op de administratie van een vleesverwerkingsbedrijf. Regelmatig train ik samen met Ilonka, vooral de lange, langzame duurlopen. Dan kletsen we over van alles en nog wat. Ik heb inmiddels meer dan 25 marathons gelopen. Of New York nog op mijn lijstje staat? Nee, veel te druk. Liever doe ik mee aan de Jungfrau Marathon of de Reykjavik Marathon. Ik houd van rust en natuur.’’
Ilonka: ,,Wij gaan graag de bossen in. Het Panbos, bij Den Treek of bij Garderen, we wisselen af. Soms loop ik in de bossen bij Doorn, wanneer ik op tijd klaar ben met werken. Ik werk er als fysiotherapeut. Laatst zijn Rik en ik een weekendje naar Zeeland geweest, daar bewaren we natuurlijk bijzondere herinneringen aan. Ik liep er mijn allereerste marathon, een jaar voordat Rik en ik allebei wonnen. Tijdens dat weekendje zijn we, nog voor het ontbijt, een stuk gaan lopen. Wanneer je dan de zon ziet opkomen, voel ik me echt gelukkig. We zijn nog naar Zoutelande gereden, de plaats waar de finish van de Kustmarathon is. Het is traditie om de namen van de eerste dame en eerste man op één tegel te zetten, vergelijkbaar met de Walk of Fame: die tegel ligt er nog goed bij.’’

Rik over Ilonka
,,Ilonka is een vechtertje en een absolute controlfreak. Op de dag van de wedstrijd is ze zenuwachtig, moet ze dertig keer naar de wc. Liefst wil ze drie uur voor de wedstrijd begint, al bij de start staan. Ze laat liever niets aan het toeval over. Als ze eenmaal aan het lopen is, gáát ze ook. Zelfs als haar voet open ligt en ze tien blaren heeft. Ze zoekt grenzen op, loopt vaak het snot voor de ogen.’’

Ilonka over Rik
Rik is de rust zelve, heel anders dan ik. Soms is hij té relaxed. Of dat met leeftijd te maken heeft? Zou kunnen, Rik is ouder. Ik weet nog dat hij, vlak voor een of andere wedstrijd, met iemand stond te ouwehoeren. Hij had z’n trainingsbroek nog aan. Ineens klonk het startschot. Rik had niks door en ging uiteindelijk als laatste weg, zonder die trainingsbroek uit te doen. Ach, dat was zo’n typisch tussendoorwedstrijdje. Wanneer hij wil knallen, gáát hij knallen. Dat vind ik zo mooi aan hem.’’

(AD Utrechts Nieuwsblad, 2013)